تهران,قم ,سمنان؛بالاترین آمارفراردختران
در آخرین تحقیق دفتر امور اجتماعی وزارت کشور در زمینه فرار دختران، بیشتر آمارها مربوط به شهرهای تهران، قم و سمنان بوده است.
در این تحقیق که چند روز پیش توسط کارگروه فرار از خانه در همایش اسلام و آسیب های اجتماعی مطرح شد، نرخ فرار دختران در این شهر ها، هفت مورد در ۱۰۰ هزار نفر بوده در حالی که کمترین آمار فرار دختران هم مربوط به شهرهای سیستان و بلوچستان، ایلام و لرستان با حداکثر ۷/۰ درصد در ۱۰۰ هزار نفر جمعیت بوده است.
به نوشته سرماینه سهیلا صادقی استاد دانشگاه تهران و از اعضای این کارگروه درباره آمار دختران فرار می گوید: «تنها آمار فرار دختران موجود است اما آماری از پسران فراری نداریم و این موضوع طبیعی است زیرا فرار پسران از خانه، ماجراجویی و حتی مردانگی تلقی می شود. در عین حال حساسیت اجتماعی در زمینه فرار دختران بیشتر است.»
او با اشاره به اینکه سرانه فرار از خانه در کشور در سال ۸۳ چهار مورد در ۱۰۰ هزار نفر بوده، می گوید: «این آمار در مقایسه با آمار جهانی وضعیت بدی را نشان نمی دهد اما این آمار کمی هم بوی تسامح می دهد.»او با اشاره به اینکه بیشترین تعداد فرار دختران مربوط به استان تهران است، می گوید: «تهران به دلیل مهاجرت جمعیت زیادی را در خود جای داده و بالا بودن آمار در این استان طبیعی است.»
او که معتقد است شرایط فرهنگی و اجتماعی مناطق در بروز فرار از خانه نیز تاثیر گذار است، می گوید: «در ایلام دختر فراری نداریم اما در عوض نرخ خودکشی دختران بالاست. در عین حال آمار مربوط به فرار، فرارهای عاطفی ای را که ممکن است سال های طولانی ادامه داشته باشد، در خود جای نداده اند. همان طور که در بازگویی نرخ طلاق، از آمار طلاق های عاطفی ای که ممکن است زیر یک سقف اتفاق افتاده باشد، خبر نداریم.»
او که مخالف استفاده از لفظ دختر فراری است، می گوید: «به جای این لغت بهتر است از لغت بچه های بی خانمان، بدون همراه و رانده ها استفاده کنیم.» صادقی با اشاره به آمار فرار در آمریکا می گوید: «در آمریکا ۵۵ درصد از بچه های فرار، پسر هستند که ۴۶ درصد آنها بین ۱۴ تا ۱۶ سال سن دارند.» او معتقد است در کشور ما نیز آمار نه به همین دقت اما تقریباً به همین صورت است.
این استاد دانشگاه درباره برخورد جامعه با دختران فراری می گوید: «برخورد با دختران فراری یا بی اعتنایی است یا شماتت و سرزنش. اگر هم این دختر به پلیس مراجعه کرده و بگوید مورد تجاوز قرار گرفته، این پاسخ را می شنود که خودت خواستی،»صادقی معتقد است فرار از خانه یک مساله اجتماعی است اما آنجا که منجر به روسپیگری و اعتیاد می شود، به شکل یک آسیب اجتماعی درمی آید.به گفته صادقی فرار پسران نیز منجر به پرورش اراذل و اوباش می شود و آنجاست که مساله بودن این قضیه احساس می شود.محمد زاهدی اصل استاد دانشگاه علامه و رئیس کارگروه فرار از خانه نیز معتقد است فرار برآیند آسیب هایی چون طلاق و اعتیاد بوده و آغازی است برای فحشا و اعتیاد و تکدیگری.
او می گوید: «تحقیقات نشان می دهد در ۷۰ درصد موارد، خانواده نابسامان منشاء فرار دختران از خانه بوده است. گاه فرار از خانه برای رهایی از یک آسیب جــــنـــسی است و ممکن است دختر در معرض تعرض پدر یا برادر یا عمو یا دایی قرار گرفته باشد.»این استاد دانشگاه معتقد است اگر فاصله بین زمان فرار از خانه و زمان مداخله در این بحران بیش از ۴۸ ساعت طول بکشد، احتمال افتادن دختر به دامان فحشا زیاد می شود. سهیلا صادقی اما نظر دیگری در مورد فرار دختران به دلیل نابسامانی خانواده ها دارد: «امروز خانواده ها درگیر مسائلی هستند که این مسائل را خودشان برای خود نیافریده اند برای مثال بیکاری پدر خانواده و پایین بودن سطح سواد را در جامعه ای که نرخ بیکاری یک درصد است می توان یک مشکل شخصی دانست اما وقتی نرخ بیکاری در کشور به ۱۲ تا ۱۴ درصد می رسد، این مشکل دیگر یک مشکل شخصی نیست. بنابراین بسیاری از مسائلی که در خانواده وجود دارد به بی کفایتی خانواده برنمی گردد.»
او با بررسی زمینه های فرار دختران از خانه می گوید: «در این ۳۰ سال هنجارهای متضادی به نوجوانان و جوانان ارائه شده و همین تعارض در هنجارها و تضعیف هنجارهای اجتماعی از عوامل بروز پدیده فرار است به طوری که پس از انقلاب یکسری هنجارها را از بین بردیم اما به جای آن هنجاری ایجاد نکردیم. از طرفی جوانان را به سوی یکسری اهداف دعوت می کنیم اما هنوز ابزار مناسب و مشروع آن را در جامعه به درستی توزیع نکرده ایم.»