این سه روز تعطیلی پیش رو هم طبق معمول مصیبتی است. آدم واقعاً نمیدونه کدوم جهنم دره ای باید بره؟ شمال بریم؟ اصلاً حرف اش رو نزن. فقط ترافیک و شلوغی. بقول شمالی ها آقا جوون تو پا میشی بیای اینجا که چی؟ تو آب شنا کنی؟ آخه دریا جای شنا کردنه؟ تو جنگل بری؟ کدوم جنگل؟ همه جا پره از یه عالم آدم ولو آس و پاس و یه مشت بچه ونگ میزنن و یه مشت جوون آفتابه به دست که در به در دنبال دست شویی میگردند. جنوب که تنها شهری که به دیدن اش می ارزه اصفهانه. اون هم که چند دفعه رفتیم و در ضمن تو این شرجی و گرما اصلا معلوم نیست باز به آدم بچسبه. شیراز؟ کی میره این همه راه رو؟ حالا تازه بریم اونجا چیکار؟ حالا چون ممکنه به شیرازی ها بربخوره نمیگم جایی رو هم نداره وسه گشتن. بگذریم بقول ناصرالدین شاه ای مرده شور این سلطنت را ببرن که آدم نمیتونه به شمال و جنوب کشورش سفر کنه.
بالاخره بعد از مدتی تفکر پاسخی برای این سوال عظمی یافت شد که چطوره بریم تنگه واشی که البته الان غیر از خواجه حافظ شیرازی تنها کسی که نرفته ببینه خود مائیم. حالا چطوری و از کجا باید رفت اون خودش یه مسئله دیگه است که بالاخره دل رو به دریای اینترنت زدیم و این صفحه خیلی لری توضیح داده که چطوری و از چه راهی و با چه امکاناتی باید به سیر و سیاحت اونجا رفت. البته غیر از این کلی اطلاعات تاریخی در مورد سوادکوه و زادگاه مازیار هم داده که اون هم خودش خوندنیه. به دوستانی که فردا نمیدونند کجا میخواهند برند و مثل من جایی جز تنگه واشی که نزدیک هست و یه روزه میشه رفت و برگشت به کله شون خطور نکرده پیشنهاد میکنم حتما این اطلاعات رو از دست ندند. برای اون عده از بینندگان عزیزی که حال کلیک ندارند هم خلاصه کاملی! از اون صفحه رو اینجا کپی پیست میکنیم که البته خودش هنر بزرگیه و اصلاً قابلی نداره (تا شما این رو میخونید من هم برم دنبال خرید وسائل فردا که از شما چه پنهون شامل خود کوله پشتی هم میشه):
جاده فرعی تنگه واشی در ۳کیلومتری شهرستان فیروزکوه واقع شده . اگر از شهر فیروزکوه به سمت تهران حرکت کنیم بعد ازحدود ۳کیلومتر به جاده ای فرعی در سمت راست میرسیم که علامت پست برق در سمت راست آن واقع سده و تابلو تنگه واشی هم به راحتی دیده میشود . در سمت چپ جاده فرعی و بر جاده اصلی نیز بیمارستان امام خمینی واقع شده . حدود ۱۰ کیلومتر که در جاده پیش برویم به دو راهی میرسیم که باید به سمت راست برویم . بعد از گذر از حدود ۷کیلومتر دیگر از جاده آسفالته به دو راهی دیگری میرسیم که باز هم باید به سمت راست برویم .سمت چپ آن تابلو امام زاده ای نصب شده . بعد از ۵کیلومتر به روستای جلیلجند میرسیم و در انتهای روستا به سمت چپ ، جاده خاکی میشود ولی بسیار جاده راحتی است که با هر اتومبیلی میتوان به راحتی از آن گذر کرد .بعد از ۴کیلومتر گذر از میان باغها به پارکینگ تنگه میرسیم . از این نقطه به بعد ماشین عبور نمیکند . ولی راهی در سمت راست رودخانه است که به صورت مارپیچ از سینه کش کوه بالا میرود ودر آنسوی تنگه پایین میآید . منطقی این است که اتومبیل را در پارکینگ پارک کرده و به آب بزنیم تا از زیبایی های تنگه لذت ببریم .
بعد از حدود ۱۰ دقیقه پیاده روی به مکانی میرسیم که چاره ای جز وارد شدن به آب و تنگه را نداریم . دیواره های اطراف تنگه فضایی به عرض تقریبی ۵ متر را بوجود آورده که آب از درون آن جاری است . ارتفاع آب در عمیق ترین نقطه به ران پای یک فرد با قد متوسط میرسد . کمی جلوتر به کتیبه سنگی بزرگی به ابعاد۶*۷ متر میرسیم که تصویر شکار فتحعلی شاه قاجار میباشد . دشت بعد این تنگه شکارگاه سلطان قاجار بوده و بدستور وی کتیبه ای در این نقطه تراشیده شده که اسامی افراد سوار بر اسب در کنار آنها نوشته شده . ساخت این کتیبه ۳ سال طول کشیده و قدمت ۱۸۵ ساله دارد . معمار باشی آن استاد قاسم حجار است و در گوشه کتیبه تاریخ ۱۲۳۲ ه.ق ثبت شده .سلسله قاجار ۳کتیبه معروف دارد که یکی در چشمه علی شهرری ، دیگری در تونل وانه جاده هراز و سومی همین کتیبه تنگه واشی است که به جلیل جند معروف است . البته کتیبه های دیگری نیز از آنها به یادگار مانده که تعدادی از آنها در طاق بستان کرمانشاه در کنار کتیبه های ساسانی قابل رویت است . در حاشیه کتیبه اشعاری از حماسه سرای ایرانی از شاهنامه درج شده و آیات قران نیز به کل کتیبه زینت داده . ساخت کتیبه در مکانی است که از هرگونه بارش باران محفوظ بوده و نور خورشید نیز به آن نمیتابد . در نتیجه دچار فرسایشی نشده ولی دست ویرانگر توریست ها به این کتیبه باستانی آسیب رسانده و یادگاری هایی بر روی آن نوشته شده است .
بعد از گذر از تنگه اول که حدود ۳۰دقیقه طول میکشد وارد دشتی میشویم که از اردیبهشت ماه تا اوایل مرداد ماه سرشار از انواع گلهای رنگارنگ است . در این میان گیاه باریجه نیز میروید که به علت کمیابی آن ، چیدنش جرم محسوب شده و اداره محیط زیست و منابع طبیعی به شدت از آن مراقبت میکند . ولی باز هم به دست تعدادی از افراد محلی چیده میشود . بعد از حدود ۴۰دقیقه پیاده روی در دشت به تنگه دیگری میرسیم که در سمت چپ آن در اواسط تنگه غار کوچکی که فقط یک اطاق است درست شده . درنهایت ۲۰دقیقه بعد به آبشار ساواشی میرسیم که با داشتن ارتفاع کم بسیار زیبا بوده وحوضچه کوچکی در زیر آن تشکیل شده که مکان مناسبی برای عکسبرداری گردشگران میباشد .
کل مسیر با وجود قرار داشتن تعداد زیادی سطل زباله متاسفانه مملو از آشغال و بطری های نوشابه و آب معدنی میباشد .
در کنار آبشار مسیری کوتاه ، سینه کش کوه را بالا میرود و بعد ۲۰ دقیقه به حوضچه تقریبا بزرگی میرسیم که اگر بخواهیم از داخل آب عبور کنیم آب تا کمر بالا میاید . در کنار حوضچه راه باریکی است که بعد ۱۵دقیقه به حوضچه دوم میرسد . عبور از این حوضچه در بعضی قسمتها نیاز به شنا کردن دارد . این مسیر همینطور ادامه دارد و به سواد کوه ، سرچشمه این رود و زادگاه رضا شاه ختم میشود .”